W organizmie tucznika, o masie 100 kg, znajduje się koło 0,5 kg fosforu. W większości pierwiastek ten jest zgromadzony w kostnej tkance. W postaci soli wapniowych, odpowiada za mineralizację kośćca. W organizmie jego rola nie kończy się jednak na nadaniu kościom mechanicznej wytrzymałości. Składnik jego adenozynofosforanów, bierze udział w energetycznych procesach organizmu. Bierze udział także w metabolizmie węglowodanów, tłuszczów i białek. Jako składnik nukleinowych kwasów, odpowiada za prawidłowe przekazanie informacji genetycznej. Niedobory fosforu, mogą prowadzić do zaburzenia równowagi kwasowo - zasadowej organizmu, zaburzeń wzrostu i łamliwości kości. Również mogą negatywnie wpływać na parametry rozrodcze zwierząt. Pasze roślinne, zawierają na ogół dosyć wysoką zawartość fosforu, jednak w przeważającej ilości występuje on w formie fitynowych związków. Są to połączenia organiczne fosforu, tylko w nieznacznym stopniu trawione w przewodzie pokarmowym świń.
Dlatego strawność fosforu w roślinnych paszach, szacuje się na od 10 do 40%. Fosfor pochodzący z pasz zwierzęcych jest lepiej strawny: takich jak mączki rybne, oraz mączka z krwi. Cennym źródłem strawnego fosforu, również są drożdże pastewne. Surowce te, jednak stanowią niewielki procent składu paszowej mieszanki, i nie zaspokajają zapotrzebowania zwierząt w fosfor.
Niedobór pierwiastka uzupełnić można przy udziale pasz mineralnego pochodzenia. Mowa o fosforanach paszowych, otrzymywanych ze skał fosforytowych. W zależności od pochodzenia, zawierają one od 17 do 20% fosforu, którego strawność waha się w granicach od 70 do 90%. Mineralne dodatki stosować jednak należy wyłącznie jako uzupełnienie. W pierwszej kolejności wykorzystujemy fosfor fitynowy, obecny naturalnie w roślinach. Dostępność tego pierwiastka związanego w niestrawnych fitynianach, umożliwi dodanie enzymu - fitazy. Związek ten katalizuje reakcję rozkładu fitynianów, dzięki temu fosfor fitynowy może być trawiony przez świnie.
Niesie to za sobą podwójną korzyść. Po pierwsze, wykorzystanie fosforu naturalnie występującego w roślinach paszowych ograniczy konieczność stosowania mineralnych dodatków. Po drugie, zmniejsza ilość fosforu wydalanego wraz z odchodami. Fosfor choć jest cennym składnikiem naturalnych nawozów, w przypadku niewłaściwego ich przechowywania, stanowić może zagrożenie dla środowiska. Po przedostaniu się do wód, sprzyja ich zakwitaniu. Dlatego ważne jest, aby obecny w paszach fosfor, był możliwie w jak najwyższym stopniu wykorzystany. Stosując fitazę, należy pamiętać o podstawowych zasadach stosowania enzymów, precyzyjnym dozowaniu i dokładnym mieszaniu z paszą. Jeżeli poddajemy pasze obróbce cieplnej, enzym dodajemy po jej wystudzeniu.
