Na początek należy pobrać z dziesięciu miejsc pola po dziesięć roślin w rzędzie. Wykonać to należy bardzo starannie, tak aby nie uszkodzić wierzchołkowego pąka, a odcinek górny korzenia palowego nie może być mniejszy nić 5-7mm. Jeśli test wykonujemy podczas temperatur minusowych, rośliny takie wówczas należy przeznaczyć do powolnego rozmrożenia przez około dobę w temperaturze od 12 do 18áľC. Natomiast te niezamrożone, po obmyciu, nadają się już do dalszej "obróbki". Oznacza to że roślinom odciąć należy wszystkie liście u nasad oraz odciąć od dołu 5-7 cm systemu korzeniowego. Przygotowane w taki sposób rzepaki umieścić należy na tacy i przykryć gazą ich korzeniową część. Należy również pamiętać by były cały czas wilgotne. Następnie na siedem dni pozostawić należy preparaty z roślin w temperaturze od 22 do 25áľC, wilgotności ok. 90% i z dostępem do światła. Po upływie ustalonego czasu sprawdza się na przekroju wzdłuż osi rośliny w jaki sposób się one zachowują, czy są nadal żywe i czy nadają się do dalszego
wzrostu.
Za rośliny żywe uznajemy takie, których wierzchołkowy pąk rzepaku odznacza się wyraźnym przyrostem liści. Dodatkowo tkanka pąka powinna być szklista, a po ugięciu elastyczna. Kolejna kwestia to sprawdzenie korzenia rośliny - powinien być on szklisty lub białawy, a część naskórka nie może się złuszczać.
Z kolei rzepak, który słabo przezimował ma zmniejszoną liściową masę, a często nawet jej brak, ma przemarzniętą korzeniową szyjkę oraz stożek wzrostu. Widać to po ścięciu szyjki korzeniowej bo wydostaje się z niej woda. Co jeszcze jest charakterystyczne? Roślina taka nie ma świeżych przyrostów korzeni, a skórka korzenia odrywa się łatwo. Korzeń ulega szybko uszkodzeniu przy próbie wyrwania rośliny z gleby.
