Babka lancetowata

Babka lancetowata jest powszechnie spotykaną rośliną o właściwościach leczniczych. Określana jest mianem babki koniczynowej, ponieważ jest często spotykana w koniczynie lucernie. Bylina występuje powszechnie na całym obszarze klimatu umiarkowanego. W Polsce spotykana jest przede wszystkim na łąkach, trawnikach, zboczach i polanach Ze względu na jej szybkie rozprzestrzenianie przez wiele osób uważana jest za uciążliwy, trudny do wytępienia chwast. W rzeczywistości babka lancetowata posiada ogromną wartość zielarską, dzięki czemu wykorzystywana jest do produkcji preparatów leczniczych.

Charakterystyka babki lancetowatej

Babka rośnie na ziemiach lekkich i przewiewnych. Preferuje gleby czarnoziemne lub gliniasto-piaszczyste. W okresie kwitnienia pojawiają się pędy kwiatonośne, osiągające 40 cm wysokości.
Babka posiada charakterystyczne gładkie, ciemnozielone liście tworzące przyziemna rozetę. Od góry są zaostrzone, u nasady zwężają się w ogonek. Biały lub brunatnoróżowy kwiatostan zebrany jest w kłos. Babka lancetowata kwitnie od maja do sierpnia.

Właściwości i zastosowanie babki lancetowatej

Liście babki zawierają substancje śluzowe, garbniki, flawonoidy, sole mineralne (min.: potas, sód wapń, fosfor)kwasy mineralne i witaminy. Występowanie tych związków sprawia, że babka lancetowata posiada właściwości antybakteryjne, przeciwzapalne ściągające, hamujące krwawienie, łagodzące obrzęki oraz przeciwskurczowe.
Napar z babki lancetowatej stosowany jest w przypadku nieżytu żołądka i jelit oraz przy skąpym wydzielaniu kwasu solnego lub w ogóle jego braku w przewodzie pokarmowym. Sok z babki działa powlekająco i wykrztuśnie. Babka ma również właściwości przeciwbiegunkowe oraz osłonowe i stosowana jest przy chorobach układu pokarmowego.Napary i odwary działają przeciwzapalnie niszcząc bakterie w jamie ustnej. Wyciągi z rośliny działają rozkurczająco na mięśnie gładkie dróg oddechowych. Stosowane są przeciwko kaszlowi chrypce i problemami z odkrztuszaniem. Roślina ta wykazuje działania przyśpieszające gojenie się ran i regenerację uszkodzonego nabłonka.